In de serie Wat is het thuisgevoel van…. Laten we leden aan het woord over hun ‘thuisgevoel’ bij De Jodan Boys. Deze keer Hennie Otto, al 50 jaar lid van Jodan Boys
Wat is jouw ‘thuisgevoel’ bij De Jodan Boys?
Als ik op maandag- en vrijdagochtend bij de club kom om samen met andere gepensioneerde vrijwilligers de kantine en de velden weer in orde te maken, dan voel ik me thuis. Ik doe het nu al 8 jaar en nog steeds met veel plezier. Het geeft een vertrouwd gevoel al die voetbalmaatjes.
Samen met anderen zorg ik ervoor dat de velden er weer netjes bijliggen en dat de vuilnisbakken geleegd zijn. We rapen per week honderden peuken op -hoezo rookvrije vereniging?- en we halen uit de vuilnisbakken zo’n 50 flesjes per keer (per 2 man) waar nog statiegeld op zit. Die bewaren we natuurlijk, want dat levert een mooi extra centje voor de vereniging op.
Andere vrijwilligers maken de keuken schoon of regelen de financiën. Zo doen we allemaal wat. Uiteraard drinken we ook een bak koffie en bespreken we naast voetbalzaken ook ‘wat er in de wereld gebeurt’. Altijd heel gezellig !
We zoeken nog nieuwe krachten, dus als je dit leest en je wilt je met een leuke groep mensen inzetten voor de club: je bent van harte welkom. Loop gewoon eens langs op maandag- of vrijdagochtend. De koffie staat klaar ????.
Op welke momenten voel jij je thuis bij de club?
Naast de ochtenden met de vrijwilligers in de kantine, is ook de zaterdagmiddag bij de thuiswedstrijd van JB 1 heilig voor me. Toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen, heb ik één voorwaarde gesteld: de zaterdagmiddag blijft van mij.
We zijn altijd met eenzelfde club mannen langs de lijn en uiteraard is de 3de helft ook heel belangrijk: onze vaste stek is aan de bar. Sommige jongens van die vaste kern heb ik zelf nog trainen gegeven.
Sinds ik in 1973 lid werd van de club heb ik tot 1983 gevoetbald, daarna ben ik leider van de jeugd geworden en heb ik de jeugdtrainer geassisteerd. Ik heb ook veel jeugdteams getraind en daarnaast ben ik assistent van de leider van het 2e geweest, was ik vlagger en steward.
Wat kan onze vereniging anders doen zodat iedereen echt mee telt (op het gebied van diversiteit en inclusiviteit)?
Wij zijn als vrijwilliger onzichtbaar binnen de vereniging omdat ons werk overdag, doordeweeks plaats vindt, wat soms het gevoel geeft niet gezien te worden. Het zou fijn zijn als er zo nu en dan iemand van het bestuur langs komt voor een praatje.
Ik zou het verder niet zo snel weten, maar ik merk wel dat de jeugd tegenwoordig veel meer afleiding heeft dan wij vroeger: wij zaten de hele dag op de club. Na je eigen wedstrijd bleef je gewoon hangen. Dat is nu minder, de binding met de club lijkt soms nu anders.
Kijk hier voor de andere afleveringen van Wat is het thuisgevoel van…