Een trouw supporter en groot verenigingsman is op 3 oktober overleden. Onwel geworden na het bezoeken van de wedstrijd Jodan Boys – Capelle. Afscheid van Ton de Kwaadsteniet, 73 jaar lid geweest van cvv De Jodan Boys.
Zijn carriere bij Jodan Boys start kort na de oorlog als hij op 18 jarige leeftijd lid wordt. Heel erg lang heeft zijn voetbal carrière niet geduurd, want vlak voor z’n trouwen (hij was toen 28) brak hij tijdens een wedstrijd zijn scheen en kuitbeen, met als gevolg een pen en een plaat in zijn been en trouwen in het gips en met krukken.
Het betekende einde voetbal carrière en wat doe je dan. Ga je wat anders doen en zeg je je lidmaatschap op of blijf je bij de vereniging.
Ton bleef bij zijn cluppie en werd elftalleider en vaste grensrechter bij het 1e elftal. Later werd hij ook scheidsrechter en stond met veel gezag in het veld.
Als clubman werd hij ook ontdekt door het bestuur en zo zat hij jarenlang in het bestuur als penningmeester en secretaris. Toen de kinderen de weg naar Jodan Boys vonden ging hij dat bestuurlijk begeleiden als lid van de jeugdcommissie. Dat was ook de tijd dat zijn vrouw Wil veel op het complex te vinden was. Zij was jaren een van de vaste gezichten van de club barvrijwilligers. Wil overleed in juni dit jaar na een lange periode waarin haar geestelijke gezondheid langzaam achteruit ging.
Alle drie hun zonen begonnen hun sportcarriere bij Jodan Boys. Rob de oudste ging als eerste bij de Jodan Boys voetballen tot hij naar Woerden verhuisde en overstapte naar Sportlust.
Pim en Frank volgden een paar jaar later toen ze 8 en 7 jaar oud waren. Als zevenjarige mocht Frank in die tijd eigenlijk nog niet want je moest acht jaar oud zijn om te mogen voetballen. Maar ja, voor een clubman als De Kwaadsteniet werd een oogje toegeknepen.
Pim heeft tot de C-junioren gevoetbald en is daarna gaan volleyballen bij Goudse Verzekeringen later Radius. Frank werd de trots van pa, toen hij vijf jaar lang in het eerste elftal speelde. Via Frank is de familie De Kwaadsteniet overigens nog steeds bij Jodan Boys te vinden. Want zoon Aron speelt nu in het elfde. Frank begeleidt het team en probeert ze als partime trainer nog wat te leren.
In de jaren dat Pim en Frank in de jeugd speelden werden ook de eerste pupillenkampen georganiseerd. Een traditie die tot nu voortduurt. Ton en zijn vrouw Wil gingen mee als leiders, samen met Jan en Annie Radder, Jan en Tiny Broer, Joop en Marja Thiers en Hugo en Henny Verschoor.
Toen Ton rond 1990 kon stoppen met werken trad hij toe tot de vrijwilligersclub van de maandag- en vrijdagmorgen. Een club met illustere verenigingsnamen zoals Jan Broer, Johan Heijkoop, Martin van Leeuwen en Cor Verbaan. Eerst een bakkie doen, de resultaten van het eerste bespreken en dan kleedkamers schoonmaken, tuintjes schoffelen en snoepzakjes maken voor de jeugd.
Supertrots was hij toen zijn cluppie onder leiding van Willem den Besten in drie jaar tijd promoveerde van de 2e naar de Topklasse.
Ook de memorabele bekersuccessen in de KNVB beker kon hij meemaken. De sensationele 2-1 winst bij de Go Ahead Eagles en daarna in Arnhem de wedstrijd tegen Vitesse met de grootste supportersschare ooit.
De afgelopen jaren kon hij toen zijn vrouw Wil ging dementeren dankzij de familie nog naar de meeste thuiswedstrijden. De kinderen en kleinkinderen namen de zorg voor hun moeder of oma op zich zodat Ton naar zijn grote passie JB kon.
De laatste wedstrijd die hij bezocht was Jodan Boys – Capelle op 14 september. De avond na die wedstrijd werd hij getroffen door een herseninfarct. Twee halsslagaderen bleken grotendeels dichtgeslibt. De wedstrijd werd zijn afscheid van Jodan Boys na 73 jaren als betrokken lid. Op 3 oktober kwam voor hem het definitieve eindsignaal.