In de serie ‘Vier vragen aan…. ‘ laten we leden aan het woord over hun ‘thuisgevoel’ bij De Jodan Boys. Deze keer Joel Batenburg, speler 35+ en voorzitter commissie Sportiviteit & Respect (staand tweede van rechts op de foto)
Wat is jouw ‘thuisgevoel’ bij De Jodan Boys?
Mijn thuisgevoel begint bij het leukste team van de vereniging: 35+. Een ploeg enthousiaste, ervaren spelers. We hebben een app-groep waar menig vriendin of echtgenote jaloers op zou zijn — want er is vrijwel dagelijks contact. Over voetbal, verjaardagen, bier, schuine moppen en het serieuzere werk. Want als het erop aankomt, staan we voor elkaar klaar. Bij verhuizingen, relatieperikelen, ziekte of verlies.
Op welke momenten voel jij je thuis bij de club?
De opkomst bij trainingen is hoog. Bij de derde helft nóg hoger. Zo leer je elkaar wel kennen. En als iemand tijdelijk afhaakt, kijken we naar elkaar om. Dát is thuiskomen en erbij horen.
Maar de vereniging, het woord zegt het al, gaat verder dan je team. Ik voel me thuis omdat ik zie dat mensen hun schouders eronder zetten. Die kinderen trainen, achter de bar staan, fluiten en vlaggen, in het bestuur of een commissie zitten, een pupillenkamp organiseren, de vuile was doen, sponsor willen zijn of een toernooi opzetten voor een goed doel. Mensen met een groot hart. De club kan niet zonder. Zij verdienen respect!
Wat we beter kunnen doen?
De vaste clan — de bekende gezichten — mag wat nieuwsgieriger zijn. Niet alleen naar elkaar. Gewoon, uit oprechte belangstelling vragen stellen aan ouders en verzorgers die niet tot het roemruchte verleden van de club behoren. Vooral aan ouders met een Marokkaanse achtergrond. Ook zij horen erbij. Maar die betrokkenheid zal ook van twee kanten moeten komen. De afstand kan kleiner. En er zijn ouders die hun kind bij de club dumpen alsof het een pakketje is. Geen hallo, geen dankjewel, geen enkele interesse. Dat is geen verenigingsgedrag — dat is consumentengedrag. Het minste wat we mogen verwachten, is dat je meeleeft, meedenkt, meedoet. En zo niet? Dan zou het einde oefening moeten zijn aan de Sportlaan.
Wat ik zelf doe?
Fair play op het veld, en me — samen met een gemotiveerde commissie, waar ook enkele leden met een Marokkaanse achtergrond in zitten — inzetten voor alles rond Sportiviteit en Respect. Zichtbaar zijn. Acties ondernemen. De waarden van de club uitdragen, bespreken en bewaken.
Afgelopen jaar hebben we de Jodan Boys Rules opnieuw onder de loep genomen. Na de zomer starten we met een TROTS-campagne die onze clubwaarden nog steviger moet verankeren. Veel kan ik daar nu nog niet over zeggen — maar iedereen binnen de vereniging gaat ermee te maken krijgen.
Kijk hier voor de andere afleveringen van Wat is het thuisgevoel van…